Türkiye – NATO İlişkilerinde İnşacı Etkiler (1991-2011)

Özet

Sovyet tehdidinin 1991 yılında ortadan kalkması ile birlikte NATO’nun varlığı ve Türkiye’nin üyeliği ile ilgili ciddi tartışmalar meydana gelmiş, Türkiye’nin farklı dış politika açılımlarına ihtiyaç duyduğu ileri sürülmüştür. Bununla birlikte, Türkiye NATO’nun dönüşüm süreci politikalarında aktif bir şekilde yer almış ve NATO içerisindeki varlığını ve görünürlüğünü yıldan yıla artırmıştır. Bu çalışmada Türkiye-NATO ilişkilerinde görülen bu devamlılığın nedenleri araştırılmaktadır. Çalışmanın kavramsal çerçevesi, dış politika tercihlerinin belirlenmesinde kimlik ve buna bağlı çıkarlar ile bu kimlik ve çıkarların oluşmasında uluslararası sosyal yapının etkilerini öne çıkaran inşacı yaklaşıma dayandırılmıştır. Çalışmanın ilk bölümünde araştırma dönemi olan 1991- 2011 yıllarında Türkiye’nin NATO’nun dönüşüm dönemi politikalarına katkı derecesi ortaya konmuştur. İkinci bölümde, Türkiye-NATO ilişklerinde görülen süreklilik “yapı aktör etkileşimi, uygunluk mantığı ve alışkanlık” şeklinde üç ana inşacı kavramsallaştırma etrafında açıklanmaktadır.

Anahtar kelimeler

İnşacılık, NATO’nun Dönüşümü, Türkiye-NATO İlişkileri, Kimlik, Güvenlik Topluluğu

Atıf

Adem Çakır, “Türkiye-NATO İlişkilerinde İnşacı Etkiler (1991-2011)”, Uluslararası İlişkiler, Cilt 18, Sayı 71, 2021, s. 45-66, DOI: 10.33458/uidergisi.947560

Bağlılıklar

• Adem ÇAKIR, Dr., Çorlu/Tekirdağ